9:53 PM

მუსიკა
მუდმივ ძიებაში ვარ, სულ რაღაცას ვეძებ, არ ვარ "სეთისфაიდ", თან საშინლად არ ვარ, რაღაც(ეები) მაკლია მინდა, ვეძებ და ვცდილობ თავი დავიმშვიდო საკუთარი თავისთვის იმის თქმით რომ I must belong somewhere :)

მუსიკალური ჭრილი

Bon Iver - Holocene – ერთი ნოტი, ერთი სიტყვაც კი არაა ზედმეტი ამ სიმღერაში, მშვუიდი :)

თოვლის ბაბუას

ახალი წელი მინდა გავატარო/შევხვდე ლონდონში, ერთი 10 დღით გამიშვი რაა
პ.ს. არა მთვარეზე ჩუსტებით წასვლა არ მინდა!

ლა, ვუყო ლა

დიდი სიამოვნებით დავიკარგებოდი ფოტოგრაფიაში!
დიდი სიამოვნებით მოვისმენდი ახლობლებისგან საყვედურებს სიტყვებით – „რა არის, არაფრისთვის აღარც გცალია, მარტო ეს ფოტოგრაფია, გადაღებები და მაგის გამო აქეთ–იქით ბოდიალი!“
დიდი სიამოვნებით დავუთმობდი კვირაში 8დღეს ფოტოგრაფიას და სხვა არაფერს! :)
დიდი სიამოვნებით გავათენებდი ღამეებს სურათების დამუშავებაში და მერე ასევე დიდი სიამოვენბით ვიწუწუნებდი დილით თვალებდაწითლებული და ყავით ხელში რომ – მეძნება!! :)
დიდი სიამოვნებით დავიღლიდი საჩვენებელ თითს ჩხაკუნით! :)
დიდი სიამოვნებით მეტკინებოდა მარცხენა თვალი ამდენჯერ დახუჭვით და გახელით! :)
ფოტოგრაფიას რომ სქესი ჰქონდეს, აუცილებლად, მამაკაცი და სტატუსი რომ ჰქოდნეს, აუცილებალდ, ჩემი შეყვარებული იქნებოდა! :)
კაა იი აა, ფოტოგრაფია, ფფლ!!!! :გული:

Casa Batlló

აი, ხომ არის ადგილები, რომ არ იცი, შემთხვევით გადააწყდები გუგლში, უზომოდ მოგეწონება და 100 ჯერ უფრო მოგინდება მოგზაურობა – აი, ტირილამდე. ხოდა ახლა ასეა(!) ამ წამს ვფიქრობ(და არამგონია ეს ფიქრი „ საამწამიერო“ იყოს), თუ გინდა თქვა რომ იცხოვრე და რაღაც მაინც გინახავს – აი ეს უნდა ნახო. არ მაინტერესებს, ვერ/არ, თუ გინდა თქვა რომ გიცხოვია სულ ცოტა მაინც და რაღაც გინახავს, რაღაცეები მართლა უნდა ნახო(!!!) რომ წავალ(fingers crossed!) ცალკე ფირს(ჰო, ჩემი ზენიტი მიმაქვს) გამოვყოფ ამისთვის, აშკარად დამჭირდება..
ისე სწორი ნათქვამია ასჯერ გაგონილს/წაკითხულს ერთხელ ნანახი(იუთუბიდან მაინც) ჯობიაო, ხოოდა.. აი, ისიც – უხ რა კარგია(!)
პ.ს. მე ხელს აღარ შეგიშლით, მარტო დაგტოვებთ, თქვენ კი დაათვალიერეთ..

იქნებ

იქნებ ზოგისთვის უბრალოდ ხმა ხარ, რომელსაც მხოლოდ იმიტომ უსმენენ, რომ სიჩუმის ეშნიათ..

მე როდის დავტოვებ თბილის ალიონზე?

სურათმა მოგონებები, ტკბილი მოგონებები ამიშალა, წიგნზე, რომელიც მიყვარს(!) ყველა ფურცლით, ყველა გმირით, ყველა წერტილით და ყველა მძიმით..

(ვისაც წაგიკითხავთ ალბათ დამეთანხმებით)
ამ სურათს რომ ვუყურებ, კახა სულუაშვილის "თბილისს ვტოვებ ალიონზე" ერთი ეპიზოდი მახსენდება. აი, ბათუმში რომ არიან და ტყუპები რომ კლდეზე აიყვანენ და იქ რომ საუბრობენ რაც საკმაოდ დიიდი, სარისკო ნახტომით დამთავრდება (ამ სიტყვების პირდაპირი გაგებით).
რადგან ამ წიგნზე დავიწყე საუბარი, როგორ გავიცანით ერთმანეთი იმასაც მოვყვები(საყვარელი ადამიანის გაცნობისას რომ აყოლებენ ხოლმე, საყვარელმა წიგნმა რა დააშავა, ადამიანზე კარგმა წიგნმა!).
ზაფხულის მშვიდი შუადღე იყო, მე და ჩემი მეგობრები რაჭაში ვართ და ჩემმა ერთ–ერთმა მეგობარმა დაპირებისამებრ წამოიღო წიგნი, რომელსაც ჯერ უბრალოდ აღწერით, გადმოცემით, ზედმეტსახელად – "ძაან მაგარი წიგნია" ვიცნობდი. ხშირად მეუბნებოდა ნია (ჩვენი "მაჭანკალი") რომ უნდა წამეკითხა, არ ვინანებდი, მეც სულ ვეთანხმებოდი, თუმცა აბიტურიენტობის პერიოდი იყო და ზაფხულის დადგოამს ველოდებოდი რომ უფრო მშვიდად წამეკითხა. იცი რა მომენტი მეუფლებოდა ხოლმე? არ ვიცი რამდენად სწორად ავხსნი (მაგრამ შევეცდები). აი, ვიღაცა რაღაც კარგ საგანზე, ფაქტზე რომ გიყვება, რომელიც წინ გელის და იცი რომ ეს მოხდება, მაგრამ თან რომ წელავ დროს(ცოტათი), რომ ოდნავ გვიან დადგეს ეს ტკბილი მომენტი რათა უკეთ გაიზარო, უფრო დააფიქსირო ის სიამოვნება რასაც აქედან მიიღებ (აუ შევეცადე, მაგრამ არ გამომივიდა მგონი). მართალიც აღმოჩნდა ჩემი მოლოდინი, ეს ის წიგნია, რომელსაც ჩემს გონებაში თავისი კატეგორია აქვს, აი რჩევისას პ.ს.–ად რომ დააყოებ "აუ, რა ბედნიერი ხარ ჯერ რომ არ წაგიკითხავს და ეს სიამოვნება წინ გელის". მართლა, მაგარი წიგნია, თითქოს მარტივი მაგრამ ამ მარტივ სიტყვებში იმედნი ჭეშმარიტება, იმდენი გასააზრებელი და იმდენი სიმართლეა, რომ ვგიჟდები. ისეთი გმირები არიან, ისეთი მაგრები, ისეთი სავსეები, ამოუწურავები,ამ წიგნის წაკითხვის მერე მომინდა რამდენიმე ათეული წლით ადრე დავბადებულიყავი (არა მარტო ახლა, ეს სურვილი სულ მიჩნდება ხოლმე რამე ამ დროის წიგნს რომ წავიკითხავ ან ფილმს ვანხავ!), თუ არადა კაი მე თუ ვერ დავიბადე მინდა რომ ესეთი ბუნების, გონების, ფანტაზიის და ასეთი საინტერესო ადამიანები ჩემს დროშიც არსებობდენ. არამარტო ამ წიგნის გმირებზე, ბევრ სხვა პერსონაჟზე თუ ფილმის გმირზე მქონია მომენტები რომ მითქვამს ასეთები ნეტა ჩემს საუკუნეშიც არსებობდნენ–მეთქი. არ ვიცი შეიძლება არიან?(არა მგონია).
მოკლედ ყველას ვურჩევ ეს წიგნი წაიკითხოს თუ ჯერ არ წაუკითხავს, და თუ წაუკითხავს მაინც კიდევ გადაიკითხოს(ალბათ, ამას ჩემი რჩევის გარეშეც გააკეთებთ), მე ვაპირებ კიდევ ერთხელ ორჯერ სამჯერ და ... წავიკითხო სანამ არ გახუნდება, მაგრამ არა მგონია გახუნდეს, ასეთი პერსონაჟები არასოდეს ხუნდებიან.
პ.ს. აუ, რა ბედნიერები ხართ ჯერ რომ (ვისაც) არ წაგიკითხავთ და ეს სიამოვნება წინ გელით(!). :)

ტკბილი სიზმრების რეცეპტი

ავიღოთ დღის მონაკვეთიდან (საღამოს)8 PM(დან) – (შუადღის) 3PM (მდე)..
დავამატოთ ცოტა ეს ხედი დაღამებიდან შუადღემდე...
ცოტა ეს ..
კიდევ ცხელი ყავა,სიგარეტი, ცარიელი ოთახი..
კიდევ რბილი ლეიბები, თბილი პლედები და..
..მეგობრები გემოვნებით :)
ტკბილინებისა ფფლ! <3

რასაც აქვს ფასი, მაგრამ არ იყიდება

Apple–ს ერთ–ერთი  დამფუძნებლის – ჯობსის– შესახებ წავიკითხე დღეს სტატია, თურმე სიმსივნე ჰქონია და 6 თვეზე მეტს არ უწინასწრამეტყველებენ ექიმები, უხეშად (და ქართულად) რომ ვთვქავთ მისი მილიარდები, ავლა–დიდებაც და სახელიც გვერდზე დარჩება."...სამყარო კიდევ ერთხელ მიხვდა, რომ ჯანმრთელობაზე მნიშნელოვანი არაფერია და მას მილიარდებიც ვერ შველის..."
მართლაც, რომ ცოტა არ იყოს „დავიგრუზე“, ასეთი მწვერვალების შემდეგ ასეთი დაშვება იგივეა ლინჩის წესით გაგასამართლონ, საკუთარი თავის მართლების საშუალებაც არ მოგცენ, თან ამ ცხოვრებაში რაც უფრო მეტი გაქვს დასაკარგი მით უფრო ძნელია მიწიერ სამყაროსთან განშორება + ამას გასარკვევია შენი აზრი სიკდილის შემდეგ ცხოვრებასთან დაკავშრებით: საერთოდ გჯერა სიკვდილის შემდეგ იმ ქვეყნად სიცოცხლის ან იქნებ საერთოდ არ გჯერა იმ ქვეყნის არსებობის? ან იქნებ რეინკარნაციის?? ან იქნებ სამოთხისა და ჯოჯოხეთის. ჩემი აზრით, ესეც განსაძღვრავს იმას თუ რამდენად შეეგუები შენს "განაჩენს" და "სასჯელის აღსულებამდე" დროს რამდენად კარგად გამოიყენებ(შეძლებისდაგვარად).
სამწუხაროდ ფაქტი –რომ ამ დიაგნოზს ყოველდღიურად ბევრ ადამაინს უსვამენ და ბევრი იღუპება–ბევრია, მაგრამ, როცა უშალოდ ფაქტს ეჯახები უფრო მძიმეა, მით უმეტეს ასეთი ადამიანის ასეთი მოულოდნელი  უბედურება. რა თქმა უნდა, ყველა ადამიანი შესაბრალია, მაგრამ ასეთი ჭკვიანი და დიდი პოტენციალის ადამიანების მიმართ ,რომლებიც ქმნიან ისეთ  ისტორიას, რომელსაც შეგიძლია შეეხო, დაინახო,  გამოიყენე კიდევ სხვანაირი სინანული მიჩნდება– ხოლმე(და, ალბათ, არა მარტო მე).
 საერთოდ შიში გულსა და გონებაში ხშირად მაქვს, თუმცა ვცდილობ არ ვიფიქრო და საკმაოდ წარმატებით გამომდის, მაგრამ ასეთი ამბების შემდეგ ისევ ამოტივტივდება ხოლმე ზედაპირზე – მეშინია არ დავკარგო ისეთი რამ რასაც მილიარდებიც ვერ უშველის, რასაც ვეღარ დაიბრუნებ, ვეღარ იყიდი, ყველაზე პირველი – ჯანმრთელობა, განსაკუთრებით კი საყვარელი ადამიანების , რომელთა სიხარულსა და უბედურებასაც ერთნაირად იზიარებ და, საკუთარზე არანაკლებ, განიცდი. მეშინია საკუთარი უძლურების, არა იმდენად  საკუთარი თავის, არამედ ჩემთვის ძვირფასი ადამიანების მიმართ, დედა ტერეზობას არ ვიბრალებ, მაგრამ მართლა ასეა:) 
 თუმცა ესეც ხომ ეგოისტობაა პრინციპში, ყველაფერი საკუთარი თავის კარგად ყოფნაზე ფიქრიდან გამომდინარეობს, ვიცით სხვები თუ არ იქნებიან კარგად, თუ ჩვენ  არ შეგვეძლება მათი დახმარება როცა გვინდა და ვიცით, რომ უნდა ვეხმარებოდეთ, მაშინ ჩვენც არ ვართ კარგად– ასე გამოდის რომ საკუთარ თავის კარგად ყოფნაზე ვზრუვთ, რომლის მიზანიც(შეიძლება ჩვენდაუნებურად) სხვების კარგად ყოფნაა.
სამწუხაროა, მაგრამ რეალობაა და ხშირად ეს რეალობა ისევე არასასიამოვნოა, როგორც ზამთრის  სუსხიან ორშაბათ დილას მაღვიძარას ხმა, რომელიც ტკბილი ძილიდან რეალობაში გვაბრუნებს, სუსხიან რეალობაში :)

white like a snow

სულ თეთრია ყველაფერი – თბილისში თოვს და როგორც ალბათ თოვლს ჩვევია ასეთ დროს თითქოს რაღაცნაირად ჩათბება ხოლმე ირგვლივ, შობა მომინდა, სანთლები, წითელი ფერი და ახალი წელი. ღამის 12 საათს ზუსტად 21 წუთში ჩამოკრავს და ზამთრის ბოლო დღემდე  24 საათიღა დარჩება...თოვლმა წერა მომანდომა და მეც რამდენიმე ხაზს დავწერ... 
2შაბათიდან უსაქმურობის მესამე კვირა იწყება და ამასთანავე უსაქმურობის ბოლო კვირა მერე სწავლას ვიწყებ ისევ. საინტერესო იყო. სიმართლე გითხრათ ასეთი უსაქმურობა დიდი ხანია არ მიგრძვნია, ალბათ, აბიტურიენტობის მძიმე, დაძაბული წლის  და ასევე ზაფხულის გამო (შედეგების ლოდინში ეკლებზე ვიჯექი). ამ დაძაბულმა წელმა ცოტა არ იყოს დამავიწყა რას ნიშნავს როგორც  იტყვიან "spare time", ხოდა ახლა სრული სამი კვირა მქონდა სრული უსააქმურობისთვის, საინტერესო იყო, სრული უპრობლემო 3 კვირა, როცა 24 საათის ნახევარზე მეტი გძინავს, ჭამ, კითხულობ რასაც გინდა, უამრავ ფილმს  უყურებ, მეგობრებთან ერთად ერთობი  და არფერს არ აკეთებ საბოლოო ჯამში. რაღაცაშიც კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, უპრობლემოდ ცხოვრება კარგია ბევრი საფიქრალი რომ არ გაქვს, თუმცა მუმდივი უსაქმურობა მართლაც რომ საშნელებაა!!! მემგონი შრომაზე უფრო დამღლელი უსაქმურობაა, თან უსაქმურობა სულაც არ ნიშნავს უპრობლემობას და არც პირიქით, მაგრამ კარგია ხანდახან შვებულება (არდადგები), 1–2 კვირა ამოსუნთქვა, გააზრება რა ხდება შენს ირგვლივ, გჭირდება? გინდა რასაც აკეთებ?, ჩამოაყალიბო გეგმები მომავალ შვეუბლებამდე (არდადეგებამდე) და ა.შ
  მიყვარს თოვლი, მხოლოდ მაშინ როცა სახლში ვარ, ხელში ჩემი საყვარელი წითელი, ცხელი ჭიქა მიჭირავს(ყავა–1, შაქარი– 2/5) და ამას James Blake - Limit To Your Love ვუსმენ, რაღაცნაირი „cuddle weather“ არის, თბილი, თეთრი, სუფთა, ჩახუტება მოგინდება :)
ისე თოვლი ასე რომ არ იგვიანებდეს და ახალ წელსაც ათეთრებდეს ირგვლივ ყველაფერს მემგონი ჩემი(და ვგონებ არა მარტო ჩემი)  საახალწლო განწყობა უფრო ამაღლებული და სადღესასწაულო, საზამთრო  იქნებოდა :)

სურვილი, რომელიც არ ხუნდება

თოვლი მინდა, თეთრი ცა, ღია ცისფერი ღრუბლები აქა–იქ, თითქმის გამჭვირვალე, ოდნავ იასამნისფერიც ერეოდეს, ტყე, შუაში წრე თავისუფალი, დაბალი ბალახი, ამ წრის ცენტრში ხის სახლი, თუნდაც უბრალოდ სახლი, მაგრამ შიგნიდან ყავისფერ ფერებში(მეტ სითბო აქვს ამ ფერს), ბუხარი, წინ დივანი, ადგილი 4, უკან სამზარეულო, ჩემი მოფუსფუსე მეგობრის ხმა, ყავის სურნელი – ყავას გვიკეთებს, წინ ლეპტოპი, ფილმი ჩაკეცილი, დანარჩენი ყველაფერი გამორთული, მაგიდაზე ფეხები, ბუხრის პირდაპირ, მუქი მწვანე პლედი წინ გადაკიდებული, ფეხები რომ გავითბოთ, სინათლე გამორთული, მხოლოდ მაგიდის ელექტრონული ლამფა გვინათებს, ყავები ხელში, გამთბარი თითები, მცირედი სასუსნავი და კარგი ფილმი, 2 საათი, მერე ყველას თბილი, რბილი პიჟამოები, საბნები რომ "ჩავთბებით"(მიყვარს ეს სიტყვა, ზუსტად გამოხატავს მოქმედებას) ლოგინში და წინ თავისუფალი 72 საათი, მხოლოდ ჩვენთვის, ძირს ყველა საკომუნიკაციო საშუალება.
აი ეს არის ახლა ჩემი სურვილი და ვიცი ასრულებამდე არ შეიცვლება. არადა თითქოს ბანალური გახდა ეს ოცნებაც, ახლა იმდენის სურვილად აღმოვააჩინე უკვე, არ ვიცი რისი ბრალია, შეიძლება ზედმეტად ბევრი საკომუნიკაციო საშუალებით, შეიძება 21–ე საუკუნით, ამდენი ტექნიკით? შეიძება მუდამ ფიქრით, პრაქტიკუალდ მოქცევით, პოტენციურ რობოტებად ყოფნით დავიღალეთ..
მე ვიცი რომ დავიღალე, ცოტა ხანი, სულ ცოტა ხანი მინდა ამოვისუნთქო და...
დასვენება მინდაა!!!

ეს რა მოსულაოო, რაოო??? –ახალი წელი

–ახალი წლის ჯადოსნურ ღამეს,
 თუ ბალიშის ქვეშ შეყოფ პატარა ხელს,
 ნახავ გაჩენილ საჩუქრებსო, რომ ამბობს "ქართული ესტრადის ერთ–ერთი ვარსკვალი" ტყული ყოფილა, არაფერი დამხვდა არც ბალიშის და არც ნაძვის ხის ქვეშ, შეიძლება იმიტომ ,რომ არ ჩამიფიქრებია არაფერი, ან იმიტომ რომ არ მჯერა ის რომ შეიძლება, არაფერი გააკეთო, უბრალოდ გონებაში ერთი–ორი აზრი გაიფიქრო და ბახ, უცბად, ახალი წლის ღამეს აგიხდეს, მომკალით და არ მჯერა, პესიმიზმს  ვერასოდეს ვერავინ დამაბრალებს, მაგრამ არც თავგადაკლული ოპტიმისტი ვარ. ნუ სადღაც რეალისტის და ოპტიმისტის შუაში, როცა რა არის საჭირო იმას ვიყენებ :) 
მოკლედ, ასე, დადგა 31 დეკემბერი და როგორც ჩემი მეგობარი ირონიულად იტყოდა “გვიხარიაა ძააააან“ :)). თავს ვაჩვენებთ არა, არც ძალით ვიკრიჭებით და არც ძალით ვცდილობთ გვიხაროდეს(არ ვთვლი ვალდებულად თავს რომ ამ დღეს მინდა თუ არა აუცილებლად კარგ ხასიათზე უნდა ვიყო). ხოდა მოკლედ არც ცუდზე ვიყავი, არც კარგზე, ჩვეულებრივზე, ჩვეულებრივად დაველოდე ახალი წლის მოსვლას, რა თქმა უნდა, ინტერნეტში ვიყავი, ტელევიზორისთვის არც შემიხედავს.ახალი წლის წინა კვირაში ყველა ტელევიზია მკვდარია და მერე ყველა არხი 12 საათის მოსვლამდე 1 საათით ადრე მოაყრის ყველა გადაცემას, მეც ვეღარ ვწყვეტ რომელს ვუყურე, არ მინდა რომელიმეს გული დაწყდეს, ხოოდა საერთოდ არ ვუყურებ, ვჯდები ისევ კომპიუტერთან, ვრთავ "Last Christmas", ვუსმენ ერთხელ, "ორთხელ", სამთხელ" და ა.შ  და ვცდილობ ვიგრძნო რომ ახალი წელია. ეს თოვლიც არ მოვიდა, რომ ცოცხალი ფაქტები მაინც გქონოდა თვალწინ, მერე დაჯერება უფრო ადვილია. კარგი მაგასაც არაუშვას, ფაქტია გადავიტანე(თ)  მოკლედ, – 3..2..1 და ურა, ვაშა, ბახ ბუხ ფშიუუ ფშიუუ ახალი წელია, ახალი 2011 წელი, გილოცავთ. :) 
სახლში შევხვდი,მერე მეზობელთან წავედი, მეკვლეობა მთხოვა, დიდი პასუხისმგებლობაა, იმედია კარგი ფეხი მაქვს, მე მართლა გულით მივედი, მერე მეგობართან შევიკრიბეთ. გავერთეთ. გავერთეთ?? –მემგონი, ყოველშემთხევაში არ მოიწყენია,ალბათ, ეს ერთი მეორეს გამორიცხავს?? არ ვიცი. მოკლედ ჩვეულებრივი სიტუაცია, როგორც ყველგან, ცოტა სასმელი, ბევრი მუსიკა, საუბარი, მევრი მეგობარი და ა.შ
 დროა ისიც ვთვქა რას ველი ამ, ახალი 2011 წლისგან და დავამთვარო ჩემი ბოდვა.
ველი მშვიდობას, რამდენიმე სურვილის ასრულებას, სულ რამდენიმეს :) მინიმუმ იგივე შემადგენლობით ახალი 2012 წლის შეხვედრას(მაქსიმუმი შეუზღუდავია) და კიდევ რაღაცას, არ ვიტყვი რას თორემ არ ამიხდება :))